ترومبوز سیاهرگی عمقی (DVT)
ترومبوز سیاهرگ عمقی (DVT)
ترومبوز سیاهرگی عمقی (DVT) به معنای تشکیل لخته خونی در دیواره داخلی یک سیاهرگ عمقی است. این اختلال که به DVT معروف است، غالبا سیاهرگ‌های اندام تحتانی را درگیر می‌کند. ایجاد لخته‌های خونی در مسیر عروق خونی اندام‌ها، باعث اختلال جریان خون شده و درنتیجه منجربه انسداد نسبی یا کامل عروق سیاهرگی میگردد. اگرچه ترومبوز سیاهرگی (وریدی) عمقی بیشتر در سیاهرگ‌های اندام تحتانی اتفاق می‌افتد ولی اندام فوقانی را نیز ممکن است درگیر کند.این بیماری در خانم ها شایع تر است.
علل شایع بروز این بیماری شامل :
1- عدم تحرک به دلیل بستری در بخش مراقبتهای ویژه و CCU
2- بدنبال تصادفات بخصوص اگر سبب شکستگی استخوان شود.
3- مصرف قرصهای ضد بارداری
4- به علت کمبود فاکتورهای ضد انعقادی بدن که یک زمینه ژنتیکی دارد.
5- مسافرتهای طولانی که پاها بدون تحرک و پایینتر از سطح بدن است ، احتمال بروز بیماری زیاد میگردد.
6- بیماری واریس یک علت زمینه بروز آن است. لذا بیماران مبتلا به واریس باید اقدام به درمان کنند تا دچار لخته در ورید ها نشوند.
علائم این بیماری شامل :
درد و تورم اندام مبتلا که تورم پا با ایستادن و راه رفتن تشدید شده وبا بالا نگه داشتن پاها درد وتورم کاهش می یابد.
عوارض بیماری:
یکی از مهمترین عوارض احتمالی آمبولی ریوی است که به علت انتقال لخته خونی به دستگاه گردش خون ریوی ایجاد میگردد. پیشگیری از آمبولی ریه مهمترین دلیل جهت درمان سریع بیماران مبتلا به ترومبوز سیاهرگی عمقی است، چون ترومبوز در مراحل اولیه ممکن است سست و شکننده بوده و به خوبی به دیواره عروق متصل نباشد. آمبولی ریوی ممکن است منجربه مرگ بیمار گردد.
تورم بیش از حد اندام و احتمال سیاه شدن پا عارضه دیگر این بیماری است که خوشبختانه نادر است.
عارضه دراز مدت و آزار دهنده این بیماری نارسایی مزمن وریدی است که به صورت ورم پاها هنگام راه رفتن و در طی روز بوده و با خوابیدن در شب کاهش می یابد . به تدریج لکه های قهوه ای رنگ در ناحیه ساق پا ایجاد شده که در صورت عدم تشخیص ودرمان این لکه ها سیاه رنگ شده ونهایتا زخم شده که زخم وریدی نامیده میشود و به درمانهای معمول زخم پاسخ نمی دهد.
درمان
درمان در مرحله اول شامل بستري و بالا نگه داشتن پاها میباشد تا از بروز آمبولی ریوی جلوگیری شود.
بلافاصله بعداز بستری کردن ضرورت دارد از داروي ضد انعقاد تزریقی مثل هپارين يا انوکساپارين استفاده شود.
بعد از درمان مرحله اورژانس و اولیه بیماری باید درمان داروی ضد انعقاد خوراکی شروع شود.
داروی ضد انعقاد خوراکی ممکن است وارفارین یا ریواروکسابان باشد .
طول مدت استفاده از داروي ضد انعقاد خوراکي وابسته به علت، وسعت و ميزان عارضه اين بيماري شش ماه، يک سال و يا تا آخر عمر متفاوت است که توسط پزشک تصميم گيري مي شود.
بعد از مرحله حاد درمان در طول روز باید جوراب استاندارد با فشار مناسب پوشیده شود تا از بروز نارسایی مزمن وریدی ، ورم و ایجاد زخم وریدی جلوگیری شود.
کنترل دقيق و منظم بصورت سرپایی توسط پزشک در طول پيگيري بسيار ضروري است. خطر عود مجدد لخته و يا عارضه خونريزي را بايد جدي گرفت . مصرف کم دارو خطر عود مجدد و مصرف زياد دارو سبب خونريزي مي شود و ميزان مصرف در افراد مختلف کاملاً متفاوت است که با آزمايش و پيگيري ماهانه بايد تنظيم شود.
از طریق ایمیل هر گونه سوالی در این زمینه دارید
مطرح کنید